Ik ben geboren in stuitligging.
Op zijn kop dus.
Of eigenlijk niet op zijn kop, maar in een soort boeddha houding. 🙃
En het bijzondere is, dat mijn oudste zoon ook in stuit is geboren.
Volgens de wetenschap is daar geen verband tussen, nou, ik denk daar anders over…😉
Ik weet niet hoe het voor hem is geweest, maar ik heb wel eens gevoeld in een opstelling dat ik het wel fijn vond in de baarmoeder. Dat ik het liefst nog even wilde blijven zitten en daarom voor de uitgang ben gaan zitten. Alsof ik voelde dat het daar binnen wel veilig was en daarbuiten niet.
Door de stuitligging ben ik geboren met een heupafwijking.
En daardoor moest ik de eerste week van mijn leven in het ziekenhuis blijven.
Alleen.
Mijn ouders waren thuis en ik lag in mijn eentje op een kraamafdeling.
Toen ik na die week thuis kwam, huilde ik niet meer ’s nachts.
Mijn vader zei daar wel eens als grapje over dat hij dat wel makkelijk had gevonden.
En dat snap ik. Die nachtelijke momenten met een baby zijn pittig.
Maar de laatste jaren begrijp ik pas goed wat de impact van mijn geboorte en mijn start hier op aarde is geweest.
Ik heb heel vaak het gevoel gehad er alleen voor te staan.
Ik vond het moeilijk om hulp te vragen.
Me uitspreken (me laten horen) had geen zin, want ik werd toch niet gehoord, was mijn overtuiging.
Zo groot is de invloed van jouw geboorte.
Wil jij ook eens kijken naar de impact van je geboorte? Een opstelling kan hierin helderheid en heling brengen. Stuur me een berichtje of meld je aan via de website.
Je bent van harte welkom!