Ik heb slechte herinneringen aan mijn schooltijd. Ik vond het er niet fijn.
Dat komt omdat ik een groot deel van mijn schooltijd gepest ben. Ik ben ook twee keer verhuisd, waardoor ik op een cruciaal moment (in de 5e klas) in een nieuw groep terecht kwam. Een ideaal scenario om buitengesloten te worden.
Over dat pesten heb ik heel lang niet gesproken. Ik heb het weggestopt. Voelen wat het met me gedaan had, durfde ik al helemaal niet. Als ik er niet meer over zou spreken, zou het er niet meer zijn. En ik schaamde me er ook wel voor.
En toen gingen mijn kinderen naar school.
En BAM. Daar zat ik, in mijn oude pijn.
Ik vond het vreselijk in het begin, om op het schoolplein te staan. Ook dat gevoel drukte ik overigens weg, want ik wilde dat niet toegeven aan mezelf.
Als er andere kinderen kwamen spelen bij mijn zoontjes, deed ik stiekem enorm mijn best. Ik wilde heel graag een leuke moeder gevonden worden.
Tot op een dag het kwartje viel.
En ik me besefte, dat het mijn kleine meisje was, die dit deed.
Mijn kleine meisje wilde graag aardig gevonden worden.
Mijn kleine meisje wilde graag gezien worden.
Het raakte me zo.
Dat te erkennen.
De behoefte om gezien te worden en liefde te ontvangen.
Het is zo de basis van alles.
Dus ik gaf het haar. En ik geef het haar nog steeds.
Ik vertel haar hoe mooi ze is.
Hoe lief ze is.
Dat ze er mag zijn.
Dat ze helemaal oké is zoals ze is.
En zo raakt het steeds een beetje minder.
Voel jij herkenning in dit verhaal?
Wie weet is de dagretraite Ik & mijn kleine ik dan iets voor jou.
Op vrijdag 16 juni geef ik ‘m weer. Kijk voor meer info op www.hartelicht.nl/retreat.
Je bent zo welkom!