Waarom raakt het systemisch werk mij zo?
Drie jaar geleden ben ik een pad ingeslagen met een reden.
Ik wilde kinderen gaan helpen die – net als ik vroeger – gepest werden. Daarom begon ik aan de opleiding tot kindercoach.
Gaandeweg kwam ik erachter dat er veel meer speelde. Dat het pesten ook een levensles in zich droeg. Hoe groot de invloed van je familiegeschiedenis is. Dat patronen doorgegeven worden in de familielijn totdat iemand ze heelt. Dat de sleutel vaak bij de ouders ligt en niet bij de kinderen.
Ik weet nu dat ik mezelf buiten de groep heb geplaatst, doordat ik niet op mijn plek stond in mijn gezin van herkomst.
Ik voelde me er nooit echt bij horen.
Ook in mijn werk heb ik vaak posities gekozen waarin ik er niet echt bij hoorde. Rollen waarin ik tussen twee afdelingen werkte. Of als externe werd ingehuurd.
Zoals Roy Martina het heel mooi uitlegde in een interview bij Univibes: we manifesteren zelf de gebeurtenissen die we nodig hebben om te groeien.
Dat is wel even een pijnlijke om echt te bevatten.
Waarom had ik het nodig om gepest te worden?
Allereerst om in te zien dat ik niet op mijn plek stond. En misschien wel zodat ik aanraking zou komen met systemisch werk ;-).
Maar wat ik ook geloof is dat het nodig was om te accepteren dat ik anders ben. En wat voor moois er verscholen ligt in dat anders zijn.
Dat ik een unieke gave heb. (Net als iedereen overigens, jij dus ook!)
Dat ik met die gave bij mag dragen aan het bouwen van een nieuwe wereld. Een nieuw systeem.
Dat is iets dat ik zo voel.
Ik wil bouwen aan een nieuwe wereld.
En ik geloof dat die er komt als we allemaal de reis naar binnen durven te maken.
Als we het proces met onszelf aangaan. Patronen doorbreken. Helen wat geheeld mag worden. Zodat het niet meer doorgegeven wordt aan onze kinderen.
Daarom doe ik met heel veel liefde wat ik doe. Daarom help ik vrouwen om hun patronen te doorbreken. Te erkennen en te helen.
Elke dag geniet ik van dit prachtige pad.