We kijken liever naar het licht, dan naar onze schaduw.
Teruggaan naar je kindertijd, onderzoeken wat je daarvan nog met je meedraagt. Pijn voelen, verdriet. Misschien ook wel boosheid.
Voelen wat je gemist hebt. Dat uitspreken.
We doen het liever niet.
Liever proberen we positief te blijven. Want het is zo knap als je dat kunt. En anderen hebben het altijd nog slechter dan jij.
Waarom zou je tijd besteden aan wat er vroeger is gebeurd? Wat heeft dat voor zin?
De reden is dat als je het niet doet, je het bij je blijft dragen.
Misschien niet in het licht, maar wel in je schaduw.
Het zit in je onbewuste. Het zit in je lijf. In je systeem.
En het gaat zich steeds sterker zichtbaar maken aan je.
De spiegels worden steeds helderder. De tekens steeds duidelijker.
Net zo lang totdat jij het aankijkt.
En ja. het is spannend. En dat is oké.
Kun je bij die spanning blijven en het toch aangaan?
Ik dacht ook dat ik het niet zo kunnen, dat het te veel en te groots was. Te zwaar. Te
heftig. Ik was bang omdat ik niet wist wat er zou gebeuren.
Maar weet: jij kunt dit. Jij kunt dit dragen.
En het brengt zoveel verlichting als je dat doet. Het geeft rust. En een grote glimlach op je gezicht.
Een gevoel van trots. Dat je het bent aangegaan.
Het licht en de schaduw: ze horen allebei bij jou.
Ben jij er klaar voor? Ik ben er voor je.